Ο Ηνίοχος ζητά να επιστρέψει στο μουσείο των Δελφών
Ο Ηνίοχος ζητά να επιστρέψει στο μουσείο των Δελφών
Όσοι είναι από την Αράχωβα, ή έχουν έρθει σε αυτή για τουρισμό, ίσως έχουν ακουστά τον Ηνίοχο των Δελφών.
Το άγαλμα του Ηνίοχου είναι γλυπτό έργο των Δελφών και ένα από τα σημαντικότερα γλυπτά της αρχαίας ελληνικής τέχνης. Η δημιουργία του τοποθετείται αμέσως μετά τους Περσικούς πολέμους.
Το συγκεκριμένο έργο αποτελούσε μέρος ενός μεγάλου αφιερώματος το οποίο περιλάμβανε τέθριππο και τουλάχιστον μια δεύτερη μορφή, πιθανόν τον αναθέτη του άρματος ή κάποιο παιδί που κρατάει τα ηνία ενός από τα εξωτερικά άλογα.
Το έργο αφιερώθηκε γύρω στο 470 π.Χ. από τον τύραννο της Γέλας, Πολύζαλο, με σκοπό τη διαιώνιση της νίκης του στο αγώνισμα της αρματοδρομίας στα Πύθια του 478 π.Χ.
Στο μεγάλο σεισμό του 373 π.Χ., η σφοδρή πτώση βράχων και χωμάτων προκάλεσε την καταστροφή του αρχαϊκού ναού και καταπλάκωσε και το άγαλμα του Ηνίοχου.
Ωστόσο, κρυμμένο και προφυλαγμένο κάτω από τα χώματα που το σκέπαζαν για αιώνες, κατόρθωσε να διαφύγει τις κατά καιρούς συλήσεις των Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Το 1896, μεγάλη γαλλική ανασκαφή τον έφερε ξανά στο φως, σχεδόν ανέπαφο, με την πράσινη πατίνα που τον προστάτευσε από τη διάβρωση. Η ανακάλυψή του συνοδεύτηκε από μεγάλο ενθουσιασμό, καθώς ήταν τότε το μοναδικό χάλκινο άγαλμα της κλασικής εποχής σε μεγάλο μέγεθος.
Ο Ηνίοχος δεν απεικονίζεται κατά τη διάρκεια του αγώνα αλλά στο τέλος – μετά τη νίκη του – όταν ήρεμος και γεμάτος ευτυχία πραγματοποιεί μέσα στον ιππόδρομο το γύρο του θριάμβου.
Τα μάτια του από ημιπολύτιμους λίθους μαγνητίζουν και αποδίδουν αυτό που οι Έλληνες της Κλασικής περιόδου ονόμαζαν ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ. Στο πρόσωπο και το σώμα δεν είναι χαραγμένα χαρακτηριστικά αλαζονείας, αλλά μιας ήρεμης αυτοπεποίθησης.
Το πιο λαμπρό μέρος του Ηνίοχου είναι τα κάτω άκρα! Τα γυμνά πόδια.
Ο τεχνίτης του Ηνίοχου (πιθανότατα ο Πυθαγόρας ο Σάμιος), στήριξε το υπέροχο αυτό άγαλμα στο ωραιότερο ζευγάρι γυμνών ποδιών που βγήκαν ποτέ από τη γλυπτική στην αρχαία Ελλάδα και έπειτα. Τα γραμμένα δάχτυλα ξεχωρίζοντας ένα-ένα, απλώνονται στο δεξί πόδι με κάποιο ριπιδωτό άνοιγμα. Οι κόμποι των αστραγάλων καθαρά πεταγμένοι, το λεπτό ανέβασμα της κνήμης, τα πέλματα που πατούν ολόκληρα και κρατούν το σώμα αναπαυμένο και βέβαιο, σχηματίζουν μια ενότητα ξεχωριστή, όσο κι αν το σύνολο είναι ένα και αδιαίρετο.
Ωστόσο, το απίθανο είναι ότι τα γυμνά αυτά εξαίσια πόδια ΔΕΝ ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΝΑ ΦΑΝΟΥΝ. Καθώς ήταν ψηλά, πάνω στο άρμα και μακριά από τα μάτια που το θαύμαζαν!
Πόσο μακριά φαντάζει αυτό, το να αναζητά κανείς την τελειότητα ακόμη κι εκεί που δεν πρόκειται να φανεί… Πόσο μακριά είναι όλο αυτό από την Ελλάδα του σήμερα…
Ο Ηνίοχος ζητάει να επιστρέψει στο μουσείο των Δελφών
Η παρακάτω επιστολή, η οποία είναι μια φανταστική απαίτηση του Ηνίοχου των Δελφών προς τον Πρόεδρο της Κυβέρνησης και τους αρχηγούς των κομμάτων, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Εμπρός”, τον φεβρουάριο του 1947. Αποτελεί ελεύθερη μετάφραση από το κείμενο που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο “Ιστορικά του Παρνασσού”.
Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε της Κυβέρνησης και Εξοχώτατοι κύριοι Αρχηγοί,
Η παγκόσμια λαίλαπα με μετέφερε από το μουσείο των Δελφών στα υπόγεια του μουσείου Αθηνών.
Να ζήσει 1.000 χρόνια ο κύριος Κεραμόπουλος που με μετέφερε και με φύλαξε από την επιδρομή των απόγονων των Γαλατών και των Ούνων.
Τώρα, θέλω κι εγώ να επανέλθω στο ερημητήριό μου, θέλω να γυρίσω στην αίθουσα μου του μουσείου των Δελφών.
Αλλά πρέπει πρώτα η αίθουσα αυτή να επισκευαστεί, γιατί τρέχουν νερά και θα σκουριάσω και θα΄ναι κρίμα να με έχει σεβαστεί το πέρασμα του χρόνου από τη σκουριά και να σκουριάσω τώρα.
Δεύτερον, πριν μεταφερθώ παρακαλώ να μου κάνετε το δρόμο Αθηνών – Δελφών γιατί ένα κομμάτι του δρόμου αυτού (μεταξύ Θήβας και Λιβαδειάς) είναι γιδόστροτο.
Τρίτον, τα ξενοδοχεία των Δελφών και κυρίως το μεγαλύτερο και το πιο ξακουστό, ο “Απόλλων” είναι θεόκλειστα καθώς η μπότα του κατακτητή τα έχει ερημώσει.
Πρέπει να χρηματοδοτηθεί, να ανοίξει τώρα που πλησιάζει η άνοιξη και θα αρχίσουν να έρχονται περιηγητές.
Γιατί αν οι περιηγητές, δεν βρουν ούτε καλό δρόμο ούτε ξενοδοχείο θα φύγουν χωρίς να με δουν και θα πάρουν άλλες κατευθύνσεις, ενώ δεν θα συμβουλεύουν κι άλλους μετά να έρχονται στους Δελφούς.
Τέταρτον, στην πάλαι ποτέ πόλη του Μουσηγέτου Απόλλωνα, ένας συμπολίτης μας ίδρυσε φιλαρμονική με 24 όργανα, η οποία λειτούργησε το 1940-1944. Μετά ο αρχιμουσικός έφυγε για την Κέρκυρα από όπου καταγόταν καθώς δεν πληρωνόταν πια.
ΌΣΟ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ:
Ακυρώστε παρακαλώ την πίστωση των 100 εκατομμυρίων προς τους ιστιοπλοϊκούς ομίλους του Πειραιά και διαθέστε τα στους παραπάνω σκοπούς, και εγώ σας υπόσχομαι ότι έαν γίνουν τα ανωτέρω θα τα πάρετε πίσω τάχιστα από την τουριστική ανάπτυξη.
Ο ιστιοπλοϊκός όμιλος Πειραιά έχει πλουσιώτατα μέλη και δεν έχει ανάγκη της κρατικής βοήθειας, τη στιγμή μάλιστα που το σπίτι μου (μουσείο Δελφών) είναι έτοιμο να πέσει.
Ο εξαίρετος Έλληνας κ. Μπενάκης και μέλος του ιστιοπλοϊκου ξόδεψε τόσα κι ακόμα περισσότερα για τις Δελφικές εορτές, με την αλησμόνητη κυρία Εύα Σικελιανού, έτσι δεν θα το δεχτούν και τα νέα μέλη του συλλόγου:
1) Να είμαι εγώ θαμμένος σε υπόγεια και να μη βλέπω το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ.
2) Να μην υπάρχουν δρόμοι κατάλληλοι να μεταφερθώ στους Δελφούς χωρίς να διατρέχω κίνδυνο να συντριβώ από τα τραντάγματα των λάκκων.
3) Να μην βρίσκουν οι ερχόμενοι ξένοι εδώ ένα μέρος της προκοπής να κοιμηθούν, και οι κύριοι (του ομίλου) να κοιμούνται στα μέγαρα και να ιστιοπλοούν.
Με ποια εθνική συνείδηση και κέφι θα πράξουν κάτι τέτοιο;
Τέλος, Κύριε Πρόεδρε και Κύριοι Υπουργοί, θΕΛΩ και ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ και εγώ να επανέλθω στο ερημητήριό μου και στους παλιούς μου γνώριμους.
Θέλω να επανέλθω στην ωραία και ποιητική χώρα των προγόνων μου, που η σκαπάνη των αρχαιολόγων μου έδωσε το πρώτο φως του Ήλιου.
Leave A Comment